Rotterdam Marathon 2014- Never again!

Nooit meer zo’n marathon! Het was zwaar en het deed pijn. Ik ben diep gedaan, fysiek en mentaal. Het was eigenlijk gewoon complete waanzin.
Met twee uur slaap sta ik naast mijn bed. De marathon staat vandaag toch echt op het programma. Ik krijg al dagen geen hap door mijn keel. Pannenkoeken, pasta’s, brinta, bananen, de woorden alleen al maken me misselijk. Als een kip zonder kop loop ik een uur voor het startschot zou klinken mijn spullen nog te verzamelen, “Heeft iemand mijn sokken gezien? Of Sport-Bh, oh ja en als je mijn hardloopschoenen nog ergens tegenkomt geef dan een gil.” Gelukkig weten mijn lief en buurmeisje inmiddels hoe ik een paar uur voor een wedstrijd ben en zoeken zij het hele huis door. Het ontbrak bij deze marathon echt aan voorbereiding!
1-5 start
Om half 11 klinkt het startschot, neem ik een hap van een pannenkoek, slik ik twee Imodium tabletten door en wurm ik me door de hekken naar het startvak. Voor ik het weet ren ik weg, het helse avontuur is begonnen. Ik schiet wat selfies op de Erasmusburg, sms wat heen en weer, check Facebook & Instagram en geniet van het uitzicht.

6-15 km
Daarna is de lol voorbij en denk ik alleen nog maar aan het toilet. De Imodium tabletten doen hun werk niet, het ritme komt er niet goed in en ik verander om de kilometer van snelheid. Na 10 kilometer duik ik de bosjes in, maar daar aangekomen hoef ik ineens niet meer (zucht). Na 15 kilometer ben ik blij dat ik een grote fanclub langs de kant spot, ik neem de tijd om een banaan te eten en loop rustig verder. Die banaan doet wonderen en ik begin weer energie te krijgen alleen de Imodium weigert zijn werk te doen.16-29 km
Na 20 kilometer duik ik weer de bosjes in, dit keer met succes! Wat een opluchting! Even verderop staat mijn fanclub weer met bananen en kokoswater te zwaaien en weer neem ik uitgebreid de tijd om even op de foto te gaan, een paar happen te nemen en weer verder te rennen. Na 25 kilometer begin ik het zwaar te krijgen, ik wil eigenlijk alleen maar huilen en vooral niet opgeven.Na 27 kilometer hoor ik mijn naam, spot ik Kirsten en ben ik intens blij om even te mogen leunen tegen het hek. Ik zit er aardig doorheen. Nog 15 kilometer te gaan, ik kan dit. Toch?

30-34 km
Na 30 kilometer bel ik huilend mijn lief. “Lieverd, zeg alsjeblieft dat ik dit kan” was het enige wat ik kon zeggen.  Ik wil niet opgeven, maar ik kan niet meer. Ik had een afspraak me mezelf gemaakt, dat als het niet meer ging ik zou stoppen. Zou dit het moment zijn? Mijn vriend staat op punt 34, weer twijfel ik. Nog 8 kilometer te gaan. Kan ik dit volhouden? Mijn rug doet ontzettend veel pijn. Ik geef al mijn spullen die ik bij me heb aan hem en strompel verder na een korte plaspauze.

35-42 km
Daarna ben ik echt door iedereen aangemoedigd. Ik huil van de pijn in mijn rug, mijn broertje begint al rennend mijn onderrug te masseren en lieve, maar vooral ook strenge woorden toe te spreken. “Je mag nu niet opgeven, jij kan dit, je mag niet gaan lopen, doorgaan, je bent er bijna, op de maat van de muziek rennen, probeer het tempo omhoog te gooien, doorgaan, doorgaan, doorgaan!” Af en toe stop ik even om over te geven. Een ambulancebroerder wil mij aan het infuus leggen, maar hell no. Ik moet nog twee kilometer. “Oké, dan zoek je het maar uit, zo haal je het echt niet” hoor ik hem naroepen. Een vriendin duikt bij de laatste kilometer op, ook zij rent mee richting de finish. Ik kan dit, we zijn er bijna..de Coolsingel is in zicht, de laatste 250 meter trek ik een sprint en kan ik alleen maar huilen. Dit doe ik nooit meer!

Ik heb echt ontzettend veel steun gekregen van iedereen. Jullie hebben mij er echt doorheen gesleept. Bedankt voor alle support,

Special thanks to:
Aron- Dat je 7 kilometer met mij bent meegelopen, voor je woorden en massage.
Vriendlief, buurvrouw, schoonzusje en broertje- Jullie zijn weer de hele stad doorgegaan om mij aan te moedigen.
Kirsten- Voor je ondersteuning, de banaan en drinken op het punt dat ik het echt nodig had.
Simone, Danique, Stephanie, Jeanieke- Voor de support bij de laatste kilometers.
Annemerel, Marieke, Madelon en Lindsey– We did it!!

Liefs!
Daphna

Ready to fly?

Nog 1 dag, 14 uur en 15 minuten. Ik ben wat onrustig en de zenuwen beginnen een beetje komen. Mijn startbewijs is binnen, maar ik ben er nog niet klaar voor.
Vanavond is het stapelavond, pasta eten! Veel pasta eten! Morgen ga ik pannenkoeken bakken en wat rustiger aan doen met eten.
Iets wat ik misschien niet zo goed heb gepland is dat ik morgen vrijwilliger ben bij de Kids Run en de Mini marathon (4,2 k). Ik dacht, laat ik eens wat terug doen. Betekent dus dat ik morgen heel de dag op mijn benen moet staan. SHITT..
Ach jammer dan, we zien het wel zondag. Bananen zijn ingeslagen, de pijnstillers en imodiumtabletten moeten nog gehaald worden en verder ben ik er natuurlijk nog lang niet uit in wat voor outfit ik ga lopen.

Zijn jullie er klaar voor zondag?
Liefs,♥
Daphna

Together We Beat The Distance!

De twijfel slaat toe, ik word zenuwachtig van elke post op Facebook die over de marathon gaat. De rode vlagen op de Coolsingel geven een duidelijk signaal af dat de marathon echt steeds dichter bij komt. HELP, ik heb nog steeds niet gelopen en voor zondag ga ik dat ook niet meer doen. Ik durf namelijk niet. Ik ben bang dat ik keihard met mijn neus op de feiten word gedrukt en dat na 10 meter de pijn weer in mijn scheenbeen schiet.
Toch staat het nog steeds vast dat ik start. Absoluut, die start wil ik gewoon niet missen. De hele tijd krijg ik (vast goed bedoeld) vragen: “Zou je dat nu wel doen? Is dit wel verstandig? Loop je jezelf dan niet kapot?” Nee! Verstandig is het niet! Absoluut niet. Maar volgens mij is geen enkele marathon verstandig om te lopen, het is gewoon een aanslag op je lichaam. Als het volbrengen van een marathon appeltje, eitje zou zijn, deed iedereen het. Ik ken mijn lichaam, ik weet wanneer ik moet stoppen en tot hoe ver ik kan gaan. Ik heb de afspraak met mezelf dat ik stop wanneer ik echt pijn krijg in mijn scheenbeen. Nou na 30 kilometer doet alles pijn en dan ga ik natuurlijk gewoon door! Yeaah! En als ik het boek, Ik, Hardloper, mag geloven, zijn trainingen van 30 kilometer of meer voor een marathon helemaal niet nodig en is 14 kilometer genoeg. Ja! 14 kilometer! De trainingsschema’s in het boek bouwen op naar maximaal 14 kilometer. Snelheid en rustig trainen komen aan bod. Maar nooit langer dan 14 kilometer. Hierover later meer.

Morgen ga ik mijn startnummer ophalen, misschien nog een outfit scoren op de Expo, veel water drinken, pasta’s eten en rust nemen. Nog drie dagen! Counting down.
Hoe staat het met jullie voorbereidingen?

Liefs,♥
Daphna

Get ready for We Own The Night

Met de girlslove2run crew komen we één keer per maand samen voor een sportieve meeting. Afgelopen week hadden we, naast de maandelijkse bijeenkomst, een zeer bijzondere meeting. En ik kwam gewoon een uur te laat.
Sommige mensen vinden altijd moeiteloos de weg, ik heb een talent voor verdwalen. Ik kom altijd wel op de plaats van bestemming, maar vaak op een onlogische manier. Als ik in een winkel ben geweest, loop ik dan ook steevast de kant op waar ik al vandaan kwam. Daarom vertrek ik altijd ruim op tijd als ik ergens naar toe moet. Zo ook afgelopen week, maar toch presteerde ik het om verkeerd te lopen. Tot overmaat van ramp viel toen ook mijn telefoon nog uit. Zo dwaalde ik langs de Amsterdamse grachten, maar ik heb de locatie, natuurlijk, gevonden!

We Own The Night
Het draaide deze avond om de kick-off van We Own The Night die Nike op 7 juni in Amsterdam organiseert. Nike start met een aantal trainingen om iedereen voor te bereiden op deze 10K run en de meiden waren bijna klaar met de eerste HIIT (High Intensity Interval Training) van 30 minuten toe ik binnen kwam. Helaas, maar nu kon ik leuk meekijken!

Aan tafel
Na de training was het uitgebreid genieten van een onwijs mooi gedekte tafel met een heerlijk 5-gangendiner. Een kerstdiner is er bijna niets bij : )Van een vers groen doperwtensoepje gingen we door met een doperwten risotto met witte truffel, verder naar gegrilde tonijn met sugar snaps, malse kippendij, quinoasalade met geitenkaas & granaatappelpitjes en een warm uit de oven geserveerde rabarber crumble toe. Echt heel lekker!



Sign up now!
Vorig jaar liep ik een PR op We Own The Night en het was hartstikke gezellig. Ben jij er dit keer ook bij? Nog niet klaar voor de 10K? Je kan nog 2 maanden trainen en elke woensdag start de training vanaf de Nike store in de Kalverstraat waar je aan mee kan doen. Schrijf je snel in : www.go.nike.com/WOTNamsterdam

Liefs,♥
Daphna

Don’t let Shin Splints stop you

Met nog maar 8 dagen voor de start van de Rotterdamse marathon begin ik hem behoorlijk te knijpen. Ik heb nu twee weken niet gelopen en de verste afstand die ik in mijn benen heb zitten is al weer twee maanden geleden, 25K.

Mijn nieuwe Adidas schoenen heb ik omgeruild met mijn schoonzusje voor mijn oude vertrouwde Asics Gel Landreth 7.
“Mag ik mijn oude schoenen weer terug, mag jij mijn nieuwe testen!”
Op die Asics heb ik denk ik al ruim 1300K op gelopen, de demping is er inmiddels aardig uit, maar misschien zijn ze mijn redding om de marathon toch nog te kunnen lopen. Of in ieder geval een paar kilometer.

Never walk alone!
De unieke marathonsfeer, die bruisende start op de Coolsingel, geen andere marathon in Nederland kan de sfeer in Rotterdam denk ik evenaren. Het moment dat Lee Towers vanaf een hoogwerker de deelnemers toezingt, het startschot klinkt en je mag starten met lopen dat is fantastisch. Alleen daarvoor wil ik al op de Coolsingel staan! Mijn schoenen, de man met de hamer, het weer, blessure, er zijn veel facetten die roet in het eten kunnen gooien op 13 april, maar dat ik ga starten staat vast. Het zal absoluut zwaar worden, maar ik hoef hem dan ook niet uit te lopen van mezelf. Ik wil alleen die start gewoon niet missen! Ondertussen ga ik trouw door mijn met rek- en strekoefeningen, laat ik de schoenen nog even in de kast staan en zoek ik alvast mijn outfit uit.

Dus, wie zie ik 13 april in de startvakken en wie staat er met bananen langs het parcours?

Liefs, ♥
Daphna

Huilend en kruipend die finish over?

Een marathon lopen is toch maar 20% fysiek en 80% mentaal, of was het andersom? En wat als je niet aan die 20% training komt en sinds vorige week eigenlijk geblesseerd bent? Nou wat dan? En wat als die 42,195 kilometers over 3 weken op het programma staan en je eigenlijk niet de juiste hardloopschoenen hebt, wel of niet lopen? Starten en finishen op 13 april op de Coolsingel in Rotterdam lijkt de enige optie. Al moet ik huilend en kruipend die finish over. Maar is dit eigenlijk wel verstandig?

Blessureleed
Afgelopen zondag ging al vroeg de wekker. Het was duurlooptijd. 30K en het liefst nog een paar kilometer meer. Na 5 kilometer te hebben gelopen keerde ik om en liep ik zachtjes en huilend naar huis. Waar komt die intense pijn aan de voorzijde van mijn scheenbeen ineens vandaan? Volgens Google; Shin splints, niet één bepaalde blessure, maar een verzamelnaam voor allerlei scheenbeenklachten. Een meer wetenschappelijke benaming is ‘mediaal tibiaal stress-syndroom.’ Scheenbeenklachten zijn een van de meest voorkomende overbelastingsblessures bij hardlopers. Meestal is het een samenspel van factoren die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van de pijn. Bijvoorbeeld:

-In een te korte tijd te veel, te vaak en te snel gelopen.
-Eenzijdige trainingsvormen, met name heuveltraining
-Lopen op een harde ondergrond in combinatie met slecht schokabsorberend en ondersteunend schoeisel.
-Verkorte kuitspieren

Fijn om te weten, maar heb ik heb net nieuwe schoenen, niet teveel getraind en al helemaal niet TE hard gelopen. Dus waar komt die pijn vandaan en hoe kom ik er vanaf? Wacht, zei ik daar nieuwe schoenen? Ja! Schoenen die ik net heb aangeschaft om de schokken op te vangen, schoenen die mij zouden helpen om die marathon te voltooien. Het was de tweede keer dat ik op deze schoenen liep en bij de eerste keer lopen voelde ik ook al wat lichte steken in mijn scheenbeen. Ik dacht dat dit kwam omdat ze nieuw waren. Ik zeg je eerlijk, ik ben lichtelijk in paniek. Wat ga ik nu doen? Treuren mag, maar niet te lang, want dat helpt me niet. Lopen op mijn oude schoenen, doorzetten met mijn nieuwe schoenen, rust nemen, marathon wel/niet lopen? Ik ga er nog een nachtje over slapen. Tot die tijd behandel ik de pijnlijke plek een paar keer dag met ijs, doe ik wat rek-oefeningen voor de kuitspieren en duik ik het zwembad in om mijn conditie enigszins op pijl te houden.

Hoe staat het met jullie voorbereidingen voor 13 april?

Liefs,♥
Daphna

Marathon 2014?

Even was ik uit de ‘running’ maar I’m back!

Hardlopen; het is heerlijk, maar de laatste tijd liep had ik geen lol meer in het lopen.. Trainen voor de Rotterdamse marathon zag ik niet meer zitten en ook mijn korte runs liet ik ook voor wat het was.

Na in 2013 twee Nederlandse marathons te hebben gelopen, was ik opzoek naar een nieuwe sportuitdaging. Ik had mezelf en de rest van wereld namelijk wel bewezen dat ik in staat ben om 42,195K te voet af te leggen. Nu kan ik er natuurlijk voor kiezen om een nieuw PR neer te zetten op 13 april. Deze marathon wel onder de 4 uur te lopen, maar met nog maar 29 dagen te gaan voor de start vraagt dat alleen maar om blessures. Nee, die marathon laat ik voor wat het is. Hoewel, ik ga hem wel lopen hoor! Absoluut, de sfeer, de mensen langs de kant van de straat en alle gezelligheid dat zou ik echt voor geen goud willen missen op mijn verjaardag, maar het is voorlopig wel mijn laatste marathon….denk ik. Oh en heb je toevallig nog een startbewijs over voor de New York marathon dan zeg ik natuurlijk geen nee.

Toch wil ik de komende tijd de focus gaan leggen op korte afstanden, mijn trainingen gaan variëren met korte, krachtige runs, mijn PR op de 5 en 10 K verbeteren en andere sporten gaan ontdekken die helpen om die 5 kilometer onder de 20 minuten te lopen. Afwisseling in sport houdt het leuk en de verschillende prikkels houden het lichaam sterk. Zo wil ik het maximale eruit gaan halen, maar wat ik vooral wil…is weer die kick krijgen als je een geweldige prestatie hebt geleverd en trots op jezelf kan zijn.

Wat  zijn jouw doelen op dit moment?

Liefs, ♥
Daphna

Bistrot du Bac- Oui oui Paris

Ook in januari gaat het culinair genieten natuurlijk gewoon door. Daarom deel ik graag weer een nieuwe leuke hotspot, Bistrot du Bac op Katendrecht in Rotterdam.

Een tijdje terug vertelde ik al over de Zeeuwse Meisjes en afgelopen week was ik weer bij het Deliplein op de Kaap te vinden. Nu bij een Frans restaurant.

Als verrassing omdat we 5 jaar samen zijn, had mijn vriend een tafel gereserveerd bij het kleine gezellige Bistrot du Bac. Voor een fleugje Parijs in Rotterdam zit je bij dit restaurant goed. Onder het genot van een heerlijke wijn (ja, heel af en toe drink ik een glaasje) en goed brood zie ik op de de menukaart de klassieke Franse gerechten voorbij komen. Als voorgerecht nam ik tartare de boeuf, tartar van rundvlees en mijn vriend koos voor oeuf en meurette, gepocheerde eieren in rode wijn saus met champignons en zilverui. Wow, dit was goed! We genoten heerlijk van goed uitgevoerde voorgerechten.

Als hoofdgerecht gekozen we voor voor margret de cannard aux figues, eendenborst met vijgen en onglet de boeuf, longhaas met zilverui, bospeen en schapenvoetjes. En reken maar van yes dat ook deze gerechten erg smakelijk waren.

Ah oui, natuurlijk was er nog plek voor mijn favoriete nagerecht, crème brûlée.

Bij Bistro du Bac weten ze goede kwaliteit gerechten op tafel te serveren die ook betaalbaar zijn. Het was een geslaagde culinaire avond en absoluut voor herhaling vatbaar.

De locatie van deze plek? Sumatraweg 5b, 3072 ZP in Rotterdam
Bistrot du Bac is open van woensdag tot en met zondag van 18.00 uur-22.30 uur
Zaterdag en zondag ook open voor lunch vanaf 12.00 uur
Prijs? 32,50 euro voor een menu van drie gangen.
Reserveren kan via: 010-8464859

Liefs♥,
Daphna

Happy new year!

 
2013 was een mooi, heftig en bijzonder jaar, laat 2014 mooier, fijner en geweldiger worden!

Liefs,♥
Daphna