Nooit meer zo’n marathon! Het was zwaar en het deed pijn. Ik ben diep gedaan, fysiek en mentaal. Het was eigenlijk gewoon complete waanzin.
Met twee uur slaap sta ik naast mijn bed. De marathon staat vandaag toch echt op het programma. Ik krijg al dagen geen hap door mijn keel. Pannenkoeken, pasta’s, brinta, bananen, de woorden alleen al maken me misselijk. Als een kip zonder kop loop ik een uur voor het startschot zou klinken mijn spullen nog te verzamelen, “Heeft iemand mijn sokken gezien? Of Sport-Bh, oh ja en als je mijn hardloopschoenen nog ergens tegenkomt geef dan een gil.” Gelukkig weten mijn lief en buurmeisje inmiddels hoe ik een paar uur voor een wedstrijd ben en zoeken zij het hele huis door. Het ontbrak bij deze marathon echt aan voorbereiding!
1-5 start
Om half 11 klinkt het startschot, neem ik een hap van een pannenkoek, slik ik twee Imodium tabletten door en wurm ik me door de hekken naar het startvak. Voor ik het weet ren ik weg, het helse avontuur is begonnen. Ik schiet wat selfies op de Erasmusburg, sms wat heen en weer, check Facebook & Instagram en geniet van het uitzicht.
6-15 km
Daarna is de lol voorbij en denk ik alleen nog maar aan het toilet. De Imodium tabletten doen hun werk niet, het ritme komt er niet goed in en ik verander om de kilometer van snelheid. Na 10 kilometer duik ik de bosjes in, maar daar aangekomen hoef ik ineens niet meer (zucht). Na 15 kilometer ben ik blij dat ik een grote fanclub langs de kant spot, ik neem de tijd om een banaan te eten en loop rustig verder. Die banaan doet wonderen en ik begin weer energie te krijgen alleen de Imodium weigert zijn werk te doen.
16-29 km
Na 20 kilometer duik ik weer de bosjes in, dit keer met succes! Wat een opluchting! Even verderop staat mijn fanclub weer met bananen en kokoswater te zwaaien en weer neem ik uitgebreid de tijd om even op de foto te gaan, een paar happen te nemen en weer verder te rennen. Na 25 kilometer begin ik het zwaar te krijgen, ik wil eigenlijk alleen maar huilen en vooral niet opgeven.Na 27 kilometer hoor ik mijn naam, spot ik Kirsten en ben ik intens blij om even te mogen leunen tegen het hek. Ik zit er aardig doorheen. Nog 15 kilometer te gaan, ik kan dit. Toch?
30-34 km
Na 30 kilometer bel ik huilend mijn lief. “Lieverd, zeg alsjeblieft dat ik dit kan” was het enige wat ik kon zeggen. Ik wil niet opgeven, maar ik kan niet meer. Ik had een afspraak me mezelf gemaakt, dat als het niet meer ging ik zou stoppen. Zou dit het moment zijn? Mijn vriend staat op punt 34, weer twijfel ik. Nog 8 kilometer te gaan. Kan ik dit volhouden? Mijn rug doet ontzettend veel pijn. Ik geef al mijn spullen die ik bij me heb aan hem en strompel verder na een korte plaspauze.
35-42 km
Daarna ben ik echt door iedereen aangemoedigd. Ik huil van de pijn in mijn rug, mijn broertje begint al rennend mijn onderrug te masseren en lieve, maar vooral ook strenge woorden toe te spreken. “Je mag nu niet opgeven, jij kan dit, je mag niet gaan lopen, doorgaan, je bent er bijna, op de maat van de muziek rennen, probeer het tempo omhoog te gooien, doorgaan, doorgaan, doorgaan!” Af en toe stop ik even om over te geven. Een ambulancebroerder wil mij aan het infuus leggen, maar hell no. Ik moet nog twee kilometer. “Oké, dan zoek je het maar uit, zo haal je het echt niet” hoor ik hem naroepen. Een vriendin duikt bij de laatste kilometer op, ook zij rent mee richting de finish. Ik kan dit, we zijn er bijna..de Coolsingel is in zicht, de laatste 250 meter trek ik een sprint en kan ik alleen maar huilen. Dit doe ik nooit meer!
Ik heb echt ontzettend veel steun gekregen van iedereen. Jullie hebben mij er echt doorheen gesleept. Bedankt voor alle support,
Special thanks to:
Aron- Dat je 7 kilometer met mij bent meegelopen, voor je woorden en massage.
Vriendlief, buurvrouw, schoonzusje en broertje- Jullie zijn weer de hele stad doorgegaan om mij aan te moedigen.
Kirsten- Voor je ondersteuning, de banaan en drinken op het punt dat ik het echt nodig had.
Simone, Danique, Stephanie, Jeanieke- Voor de support bij de laatste kilometers.
Annemerel, Marieke, Madelon en Lindsey– We did it!!
Liefs!
Daphna
burgertrut 